1.2. A posible confusión do sono-vixilia como proba da incapacidade dos sentidos para acadar a certeza

"Perfectamente, coma se eu non fose un home que adoita durmir pola noite e imaxinar en soños as mesmas cousas e ás veces, mesmo, menos verosímiles que eses desgraciados cando están espertos. Con canta frecuencia me fai creer o repouso nocturno o máis trivial, como, por exemplo, que estou aquí, que levo posto un traxe, que estou sentado xunto ao lume, cando en realidade estou deitado na miña cama despois de espirme! Pero agora vexo ese papel cos ollos abertos, e non está adormecida esta cabeza que movo, e consciente e sensiblemente estendo a miña man, posto que un home durmido non o experimentaría con tanta claridade; coma se non me acordase de que fun xa outras veces enganado en soños polos mesmos pensamentos. Cando dou máis voltas á cuestión vexo sen dúbida algunha que estar esperto non se distingue con indicio seguro do estar durmido, e asómbrome de maneira que o mesmo estupor me confirma na idea de que durmo."  
René Descartes, Meditacións Metafísicas, Meditación I.